Mijn vader overleed in 2016, een dag na de verkiezingen in Amerika, toen gewonnen door Donald Trump.
Mijn vader was boer, geen econoom.
Hij had wel een duidelijke mening over “groei”. Economische groei.
Hij zag het zo: het altijd maar meer, beter, sneller, hoger, slimmer, rijker, is een luchtbel en een sluipmoordenaar. We putten onszelf en de aarde uit in onze zucht naar economische groei. Met zijn nuchtere en heldere boerenverstand maakte hij zich hier veel zorgen over. Hoe zou de wereld eruitzien voor zijn kleinkinderen en hun kinderen?
En de economen bleven maar roepen:
“Stilstand is achteruitgang!”

Wat heb ik in deze coronatijd vaak aan mijn vader gedacht. Aan zijn uitspraken.
Corona zet een keiharde rem op meer, beter, sneller, hoger, slimmer, rijker.
En Corona is daar heel eerlijk in. Hij (of zij) raakt ons allemaal.

“Ik vóel me zo verantwoordelijk”

Een veel gehoord excuus:

• Om dát te blijven doen waar je al lang niet meer blij van wordt.
• Om het (negatieve) nieuws trouw te volgen, waardoor je je somber gaat voelen.
• Om in een baan of een situatie te blijven hangen die je leegzuigt, die niet voor jou bedoeld is. Een baan of situatie die een ander wellicht met liefde van je overneemt, omdat het wél voor die ander bedoeld is.
• Om structureel harder te werken dan goed voor je is, zodat je thuis geen stuiver meer waard bent.
• Om van alles naar je toe te halen, omdat je denkt dat jij dingen het beste kunt.

Je denkt dat je verantwoordelijk bezig bent; je doet wat er van je verwacht wordt, je zet door, je bent trouw en je werkt hard.

Is dat zo?
Néém je echt verantwoordelijkheid?
Of vóel je vooral de verantwoordelijkheid?
Voor mij is dit echt niet hetzelfde namelijk.

Loslaten, een woord waar ik door gefascineerd ben.
Tegelijkertijd is het een woord waar ik soms jeuk van krijg.
Het klinkt modisch, gemakkelijk en snel;
“Iets past me niet, ik wil het niet, ik laat het los”.
Zo werkt het volgens mij niet.
Je kunt iets pas loslaten, wanneer je er klaar mee bent.
Wanneer je het doorleefd hebt, de pijn gevoeld hebt, het niet meer aan je vastkleeft.
Pas dan kun je het loslaten.

Ik stel mezelf wel eens de vraag:
Ben ik overwegend gelukkig of ben ik dat juist niet?
Ik heb inmiddels geleerd dat we geen lijdend voorwerp zijn als het gaat om onze emoties. We zijn hier het leidend voorwerp.

Onlangs had ik een gesprek met een heel leuke jonge leerkracht.
Ze vindt haar werk superfijn, ze heeft alleen een dingetje…
Dat dingetje, wat haar zo dwars zit, is dat ze zich wat moeilijk een mening kan vormen.
Ze luistert graag naar andermans argumenten en kan “met veel winden meewaaien”.
Dit “daar zit wel wat in” en “aan de andere kant, daar zit ook wel wat in” veroordeelt ze.
Ze noemt het “slap”.
Het lukt haar (daarom?) nog niet altijd om een duidelijke kant te kiezen.
Daarbij kan ze de juiste woorden/argumenten dan niet vinden.
In een sollicitatiegesprek is dat onhandig, zo heeft ze ervaren.
Vragen als “Wat vind je hiervan?” en “Hoe kijk je daarnaar?” geven stress.
De leuke dame schiet dan compleet in de blokkades.
Het gekke is dat dat niet gebeurt als er niks vanaf hangt.

Het dingetje zit haar in de weg.
Het maakt haar onzeker.
Kortom, ze wil ervan af.

Kort door de bocht zou je kunnen zeggen dat de mensheid bestaat uit twee categorieën.
We hebben de “gevers” en de “ontvangers”.
Gevers geven graag en je begrijpt het al, ontvangers ontvangen graag.
Zowel geven als ontvangen is een kunst op zich.
Het spreekt voor zich dat niemand alleen “gever” of alleen “ontvanger” is.
Het zit ‘m in de wisselwerking.
Graag deel ik wat van mijn breingebrabbel over dit delicate thema met je.