Voel je je wel eens alleen? Een mooie vraag die mijn moeder me laatst stelde.
Ja, ik voel me wel eens alleen.
En dat ben ik ook. Net als jij en alle andere mensen op de wereld.
Ze vroeg het omdat ze weet dat ik veel vragen stel bij het huidige beleid, bij de maatregelen, bij het vaccineren en bij de toekomst van deze aarde en onze kinderen.
Ik ben me erg bewust van de tweedeling die er ontstaat en die door media en overheid eerder gevoed dan geheeld wordt.
Het baart me zorgen dat we snottebellen van kinderen als een potentieel gevaar moeten zien, i.p.v. de weg van en naar natuurlijke weerstand.
Ik kan wel huilen wanneer het gevoel me bekruipt dat de angst die we nu collectief voorgeschoteld krijgen niet voorkomt dat we sterven, deze angst voorkomt dat we leven.
Ik vraag me steeds vaker af wanneer we dood zijn gaan zien als iets dat niet bij het leven hoort.

We leven in een bijzondere tijd.
Iedereen wordt op een bepaalde manier geraakt door wat er op dit moment gaande is.
We hebben allemaal een keuze.
Altijd.
Of het een gemakkelijke keuze is, dat staat niet vast.
Soms moet je weerstand overwinnen, soms wil je met de flow mee, soms doe je iets omdat het goed is voor iemand waar je van houdt, soms kies je voor je eigen goed.
En weet je?
Dat is allemaal precies zoals het zijn mag.
Niemand hoeft daar iets van te vinden, niemand hoeft jou te overtuigen van je ongelijk.
Sterker nog, ik denk dat overtuigen niet de weg is.
Net zomin als dwingen of forceren.
Net zomin als geweld en agressie.
Dwang en geweld zijn twee kanten van dezelfde medaille.
De medaille van angst.
Die angst zou de ander kunnen overtuigen dát te doen wat hij/zij in wezen niet wil.
Ik weet hoe het werkt bij mij.

We leren dat trouw zijn een groot goed is. En dat is het in mijn ogen ook.
Ik heb het dan vooral over trouw zijn aan je eigen-waarde en gevoel.
Trouw zijn aan voedende en liefdevolle relaties met mensen is van grote waarde.
De vraag is echter of contacten altijd zijn als honing; gezond, zoet en oneindig houdbaar.
Hoe vaak is het niet zo dat vriendschappen veel te lang in stand gehouden worden, terwijl dat wat ooit voedend was in de relatie al lang verdwenen is.
Of we blijven trouw aan een bezigheid (zoals een sport, een hobby/club, een baan, een gewoonte), omdat dit ooit heel belangrijk voor ons was.
Misschien is het, als we de balans opmaken, al lang een “heilig moeten” geworden. Inmiddels hebben we er vaak de energie of de tijd niet meer voor (over).
Toch blijven we trouw.
Een punt zetten, een deur dichtdoen, ergens afscheid van nemen…
…het kan voelen als een vorm van ontrouw zijn.

Op dit moment voelt het voor mij of er veel verandert in m’n leven.
Gek genoeg is dat vooral aan de binnenkant zo.
Uiterlijk ben ik dezelfde en in mijn zichtbare leven is ook niet zoveel veranderd.
In mijn “onzichtbare” binnenleven des te meer.
Mensen die dicht bij me staan merken de verandering al langere tijd op.
Ik ben stiller, rustiger, vaker alleen, minder duidelijk in wat ik ergens van vind…
Ik ben wat “vind-loos” aan het worden.
Het is steeds lastiger voor me om ergens een mening over te vormen.
Het lukt niet meer zo goed een standpunt in te nemen of een oordeel te vellen.
Ik weet het vaak niet (meer).
Is dat erg? Nee hoor, ik vind 😉 dat helemaal niet erg.