Fouten maken moet
Dat is wat mij betreft een “moeten” die we erin mogen houden?.
Als fouten maken moet, dan mogen we experimenteren. Toch?
We mogen grenzen opzoeken bij onszelf. Graag zelfs. Dan maken we fouten en dan noemen we dat feedback.
Volgens mijn filosofie bestaan er namelijk geen fouten. Fouten zijn feedback.
Soms gaan we met dat experimenteren onbedoeld over de grens van een ander. We maken een verkeerde inschatting. Ken je dat?
Hoe dat komt?
Mijn beeld van de wereld en mijn waarheid is nu eenmaal niet automatisch jouw beeld van de wereld en jouw waarheid.
Iedereen heeft een eigen wereldbeeld. Op basis van ervaringen, achtergrond, karakter, enz…
Laat ik het bij mezelf houden:
Ik experimenteer wel eens wat met mijn humor (ik streef naar veel lachmomenten?). Met name als ik de lachers op mijn hand heb. Stel je voor, ik verleg dan een grens; ik ga wat experimenteren.
Eerst maak ik grappen over mezelf, want die doen het altijd goed.
Dan betrek ik er iemand uit het gezelschap bij, die rap van tong is en er zelf qua grappen ook wat van kan. We lachen samen, om en met elkaar. Alles is nog dik in orde.
Ik raak overmoedig en maak nóg een uitstapje. Ik betrek een derde persoon bij mijn grap en ik voel en zie meteen dat diegene ‘not amused” is.
Hoe ik dat weet? Ik blijf kijken, luisteren en voelen.
Diegene kan het uitspreken, en/of in fysiologie aan mij tonen. In ieder geval kan ik er niet omheen en heb ik (en de rest van het gezelschap) het opgemerkt.
Ik kan nu twee dingen doen:
- Mezelf ervan overtuigen dat die ander geen humor heeft, dat ie zich aanstelt. Kortom; ik kan het bij de ander neerleggen, over mijn grap heen kletsen en door…
- Erkennen dat ik een ander (onbedoeld) gekwetst heb, dit opmerken en mijn excuses ervoor aanbieden. Ik zeg en voel oprecht sorry.
Vroeger neigde ik vaak naar optie 1. Tegenwoordig kies ik vaker voor optie 2 (het liefst altijd, maar hey; ik ben ook maar een lerend mens).
Het voordeel van het laatste is dat er een collectieve veiligheid in een groep kan ontstaan, waarbij mensen hun grenzen durven verleggen en aangeven én waarin eenieder voelt dat ie zichzelf mag zijn. Waar je sorry mag zeggen én waar je een ander mag vergeven. Dan ontstaat er ruimte.
Bovenstaande lijkt misschien een onbenullig voorbeeld, dat is het echter niet. Trek dit door in een gezin/familie, in een klaslokaal, in een organisatie, in een land.
Overal waar wordt geleerd en geëxperimenteerd, worden grenzen opgezocht en overgegaan.
Als we een setting creëren waarin respect is voor het wereldbeeld van de ander, ontstaat er ruimte en wordt ieders wereld groter, zonder dat we ervoor op reis hoeven gaan.