experiment

Dit is een experiment.
Ik ga dit blog schrijven zonder erbij na te denken.
Ik laat mijn vingers hun werk doen en ik lees pas achteraf wat er ontstaan is.
Lees je me, lees je mee?
Ik sluit mijn ogen en zie licht. Mijn hart zwelt op, alsof het blij is dat ik eindelijk de controle durf los te laten om te ervaren wat er dan ontstaat.
Stiekem denk ik aan de oordelen die kunnen komen, op het product van dit experiment.
En als ik denk schiet ik in m’n hoofd, uiteraard. En daar heb ik het nu even niet te zoeken.
Ik heb het in mijn lijf te zoeken, in mijn onderbewuste.
Daar zijn de antwoorden te vinden die met het hoofd niet te bereiken zijn.
Dat voel ik al lang. Ik ervaar het zo vaak.

Een diepe lage ademhaling brengt me weer in mijn lijf en daar voel ik de energie stromen.
Helder wordt mijn geest, er ontstaat onmiddellijk ruimte in mijn hoofd.
Ik ben geen lichaam meer met een hart, maar een hart met een lichaam.
Onbewust een glimlach op mijn gezicht.
Thuiskomen in mijn eigen hart, dat is wat ik voel.
Er is geen plek waar ik ooit meer thuis geweest ben dan in mijn eigen hart.
En weet je?
Ik heb wat omzwervingen gemaakt.
Ik heb me thuis proberen te voelen in andermans hart, in verbinding met andere harten.
Ik heb me eenzaam en verloren gevoeld in andermans hart.
Ik heb zelfs geprobeerd andermans hartje in mij te blijven dragen.
Het bleek allemaal niet de weg te zijn voor mij.
Hier, met mijn ogen dicht, dicht bij mezelf, voel ik mijn eigen hart.
Ik heb de laatste jaren veel naar binnen gekeken.
Het is niet allemaal rozengeur en suikerspin wat ik daar tegenkom.
Het is soms stekelig, soms stinkt het en soms is het lachwekkend.
En toch is het allemaal van mij. Nu ik er wat vertrouwder mee geworden ben, is het zachter, ruikt het neutraler en kan ik erom glimlachen.
Het maakt me mens, en het maakt me meer dan dat.
We zijn mens hier op aarde en we zijn ook spirituele wezens met een ervaring hier op aarde. Het lijkt een serieuze aangelegenheid, die we beter niet al te serieus némen.
Het al te serieus nemen zet de boel behoorlijk vast.
Ik houd het tegenwoordig liever wat luchtiger.
Een spel speel je nu eenmaal vaak het beste in ontspannen toestand.
Denk maar eens aan de voetballer die verkrampt het veld op gaat, omdat hij zichzelf zoveel druk op legt. Het is een speler die wérkt. Het is vaak niet om aan te zien.
Dan liever de speler die spéélt. De speler die zijn energie volgt.
De speler die in z’n lijf zit en van daaruit intuïtief, speels en verrassend beweegt.
Dat is de speler die inspireert, de speler die de energie verhoogt en die het spel zoveel meer laat zijn dan een spel. Dat is de speler die beetjes geluk strooit omdat ie zelf geluk is.
Ik denk dat als je deze speler vraagt waar zijn voetbalhart zit, hij zal zeggen dat het hem omvat. Dat hart is groter dan hijzelf.
En dat is precies wat ik op dit kleine zondagmorgenmoment ervaar; mijn hart is groter dan mijzelf.

creatieve inspiratie

vroeger mocht ik spelen
zonder druk of resultaat
het leverde "gelukkig",
precies waar het om gaat

en opeens was ik volwassen
serieus verantwoord’lijkheid
in dat grote-mensen-leven
raakte ik mijn vonk wat kwijt

creatieve inspiratie
vond ik zelden in mijn hoofd
sterker nog, daar werden
mijn creaties vaak gedoofd

spelen volgt je lichaam
je hart, je hoofd je buik
daarom heb ik tegenwoordig
heel het scala in gebruik

door hen die ‘t leven spelen
werd ik weer geïnspireerd
de creatie mag naar buiten
ik ben het nog niet verleerd

het serieus en ernstig werken
had ik tot een deugd gemaakt
nu weet ik weer dat speelsheid
vaak de kern én mensen raakt

? Francy ?